Do Parlamentarzystów kadencji 2015–2019

Szanowni Państwo,

jeszcze raz serdecznie gratuluję otrzymania od mieszkańców Gdańska i regionu mandatu zaufania do pełnienia funkcji ich reprezentanta w Sejmie i Senacie. To niewątpliwie wielki przywilej i zaszczyt, ale jednocześnie olbrzymie zobowiązanie i wyzwanie.

Pisząc do Państwa wcześniejszy list gratulacyjny, deklarowałem chęć ścisłej i efektywnej współpracy na rzecz rozwoju całego Obszaru Metropolitalnego i jego głównego ośrodka – Gdańska. Deklarację tę podtrzymuję i niniejszy materiał, który pozwalam sobie Państwu przekazać, jest pierwszym krokiem, który możemy uczynić w kierunku poprawy jakości życia, rozwoju gospodarczego i lepszej edukacji mieszkańców okręgu wyborczego, z którego udało się Państwu zdobyć mandat. W materiale znajduje się lista problemów oraz potrzeb – głównie legislacyjnych – których rozwiązanie lub wdrożenie umożliwiłoby skuteczniejsze zarządzanie różnymi procesami oraz zdobywanie dodatkowych środków pozwalających inwestować w dziedziny życia, które wymagają jeszcze poprawy. Na końcu postulatów znajduje się tabelka, w której zebraliśmy wszystkie projekty inwestycyjne, które zamierzamy zrealizować do 2020 roku.

Posiadając duże doświadczenie w pozyskiwaniu środków z Unii Europejskiej oraz w przygotowaniu budżetu miasta na kolejną perspektywę finansową UE, jestem przekonany, że plan ten jest realny do zrealizowania. Przez kilku tygodni końca roku 2015 spotykałem się z mieszkańcami i konsultowałem z nimi te propozycje tak, by być pewnym, że wybrane projekty spełniają oczekiwania różnych grup mieszkańców. Podsumowanie całego procesu konsultacji nastąpiło 14 grudnia 2015 roku w Filharmonii Bałtyckiej na Ołowiance w trakcie 9 Dorocznego Spotkania Obywatelskiego .

Zachęcam Państwa do aktywnego wsparcia naszych starań w momencie podejmowania decyzji dotyczących podziału funduszy europejskich. Warto również podkreślić, że problemy, które zebraliśmy w tym katalogu, dotyczą wszystkich samorządów w całym kraju – dlatego ich rozwiązanie lub wdrożenie będzie korzyścią nie tylko dla naszej Gdańskiej Metropolii.

Ja i moi współpracownicy jesteśmy gotowi włączyć się w Państwa inicjatywy, a w imieniu mieszkańców Gdańska i swoim zapraszam do wspólnego działania.

Życząc wielu sukcesów i satysfakcji w pracy w Sejmie i Senacie serdecznie pozdrawiam.

Paweł Adamowicz
Prezydent Miasta Gdańska

Gdańsk, styczeń 2016

ZAPRASZAMY DO WSPÓŁPRACY I KONTAKTU!

Paweł Adamowicz
adres mailowy: [email protected]
www.adamowicz.pl
www.facebook.com/Pawel.Adamowicz

Sekretariat:
Monika Wojda – [email protected], tel. kontaktowy: (58) 323 63 92
Marta Dzierżawska – [email protected], tel. kontaktowy: (58) 323 63 11

Asystent:
Marek Bonisławski – [email protected], tel. kontaktowy: 693 380 081

Zastępcy Prezydenta:
Wiesław Bielawski – Zastępca Prezydenta ds. polityki przestrzennej (plany zagospodarowania przestrzennego, ochrona zabytków, urbanistyka i architektura miejska, rewitalizacja, wydawanie decyzji o pozwoleniu na budowę, rozbiórkę itp., ochrona środowiska, współpraca z Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego)
adres mailowy: [email protected], tel. do sekretariatu: (58) 323 63 96
Andrzej Bojanowski – Zastępca Prezydenta ds. polityki gospodarczej (inwestycje miejskie, rozwój gospodarczy miasta, gospodarka morska, rozwój społeczeństwa informacyjnego, pozyskiwanie środków finansowych na inwestycje)
adres mailowy: [email protected], tel. do sekretariatu: (58) 323 63 08
Piotr Kowalczuk – Zastępca Prezydenta ds. polityki społecznej edukacja (zdrowie i profilaktyka, pomoc społeczna, działania na rzecz osób niepełnosprawnych, profilaktyka i rozwiązywanie problemów alkoholowych, współpraca z organizacjami pozarządowymi)
adres mailowy: [email protected], tel. do sekretariatu: (58) 323 63 03
Piotr Grzelak – Zastępca Prezydenta ds. polityki komunalnej (mieszkania komunalne i gminne lokale użytkowe, obsługa spraw lokalowych mieszkańców, remonty i modernizacja istniejącego zasobu mieszkaniowego, pomoc socjalna w zakresie mieszkalnictwa, komunikacja autobusowa i tramwajowa, komunikacja rowerowa, utrzymanie czystości w mieście, schroniska dla bezdomnych zwierząt, miejski ogród zoologiczny)
adres mailowy: [email protected], tel. do sekretariatu: (58) 323 63 18

Danuta Janczarek – Sekretarz Miasta (funkcjonowanie urzędu, bezpieczeństwo)
adres mailowy: [email protected], tel. do sekretariatu: (58) 323 63 06
Teresa Blacharska – Skarbnik Miasta (finanse miasta)
adres mailowy: [email protected], tel. do sekretariatu: (58) 323 63 01

Strona miasta: www.gdansk.pl

Gdańsk aktywnie włącza się w prace licznych organizacji samorządowych oraz międzynarodowych. Wśród nich należy na pewno wskazać Unię Metropolii Polskich. Misją Unii Metropolii Polskich jest włączenie metropolii Rzeczypospolitej w sieć metropolii UE. Od 1993 r. UMP ma formę fundacji. Jej Radę stanowią prezydenci 12 centralnych miast metropolii polskich. Rada wybiera sześcioosobowy Zarząd z prezesem, skarbnikiem i sekretarzem. Prezesem przez ostatnie dwie kadencje był Prezydent Gdańska Paweł Adamowicz. Obecnie prezesem jest Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz.
Dyrektorem Biura UMP jest Andrzej Lubiatowski a biuro mieści się w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie.

Główne cele UMP to:

wspieranie rozwoju samorządności terytorialnej i gospodarczej,
promocja inicjatyw i działań związanych z tworzeniem i funkcjonowaniem struktur regionalnych i lokalnych, w szczególności powstających na obszarach metropolitalnych,
wspólne rozwiązywanie specyficznych problemów wielkich miast,
współpraca z organami państwa oraz organizacjami ogólnopolskimi i zagranicznymi, oraz międzynarodowymi dla zwiększenia roli metropolii w państwie i integracji europejskiej.

Obecnie do unii należy 12 miast:

Białystok
Bydgoszcz
Gdańsk
Katowice
Kraków
Lublin
Łódź
Poznań
Rzeszów
Szczecin
Warszawa
Wrocław

UMP jest członkiem Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego. Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego (KWRiST) stanowi forum wypracowania wspólnego stanowiska rządu i samorządu terytorialnego.

Jej zadaniem jest rozpatrywanie problemów związanych z funkcjonowaniem samorządu terytorialnego i z polityką państwa wobec samorządu, a także spraw dotyczących samorządu terytorialnego znajdujących się w zakresie działania Unii Europejskiej i organizacji międzynarodowych, do których należy Rzeczypospolita Polska.

Komisja składa się z przedstawicieli rządu i samorządu. Strona rządowa Komisji Wspólnej składa się z ministra właściwego do spraw administracji publicznej oraz 11 przedstawicieli powoływanych i odwoływanych przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej. Stronę samorządową stanowią wyznaczeni przedstawiciele ogólnopolskich organizacji jednostek samorządu terytorialnego. Reprezentanci obu stron wytypowani przez członków plenum pracują w 12 zespołach problemowych oraz 3 grupach roboczych. Są dodatkowo wspierani przez ekspertów.

Dodatkowo Gdańsk przynależy do:

Stowarzyszenia Pomorskie w Unii Europejskiej
Stowarzyszenie Gmin RP Region Bałtyk
Związek Miast Polski
Związek Miast Nadwiślańskich
Związek Miast i Gmin Morskich
Stowarzyszenie Żuławy
Polska Unia Mobilności Aktywnej
Stowarzyszenie Obszar Metropolitalny Gdańsk-Gdynia-Sopot

oraz

Eurocities
Międzynarodowy Związek Hanzy
Związek Miast Bałtyckich
Stowarzyszenie Europejski Szlak Gotyku Ceglanego

OŚWIATA I OPIEKA SPOŁECZNA

istnieje potrzeba stworzenia nowej ustawy o systemie oświaty – obowiązująca ustawa jest nieczytelna z powodu licznych zmian, ostatni tekst jednolity wydano w 2004 r.;
widzimy potrzebę zmiany w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. o wpieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej – należy ujednolicić zapisy dotyczące prowadzących rodzinne domy dziecka i placówek typu rodzinnego: badania psychologiczne, szkolenia, objęcie opieką koordynatora rodzinnej pieczy zastępczej, prawo do urlopu, zapewnienie opieki nad dziećmi przez rodziny pomocowe;
należy uchwalić rozporządzenia w sprawie zakładania i likwidowania szkół i placówek oświatowych niepublicznych – ze względu na ogólny charakter przepisów ustawy występuje konieczność uregulowania tych kwestii w rozporządzeniu, w szczególności w zakresie spełnienia warunków niezbędnych do uzyskania wpisu do ewidencji oraz w zakresie ustanowienia sankcji związanych z uchylaniem się osób prowadzących szkoły i placówki od obowiązku przekazania organowi sprawującemu nadzór pedagogiczny dokumentacji z przebiegu nauczania;
w ustawie o systemie oświaty oraz rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt dzieci w tych placówkach postulujemy o wprowadzenie następujących zmian dotyczących ośrodków rewalidacyjno-wychowawczych:

należy poszerzyć kategorie uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi korzystających z ośrodków rewalidacyjno-wychowawczych,
uwzględnić małe dzieci z autyzmem do ukończenia piątego roku życia, u których stwierdzono dodatkowo zaburzenia o charakterze opóźnień rozwojowych,
dopisać do etapów realizowanych w tych ośrodkach etap przedszkolny, zważywszy na to, że mogą w nich korzystać ze wsparcia osoby od 3 roku życia, które niezależnie od stopnia swojej niepełnosprawności mają prawo do wychowania przedszkolnego;

należy wprowadzić zmiany w zakresie dotowania publicznych i niepublicznych szkół dla dorosłych prowadzonych przez inne podmioty niż JST – wypłacanie szkołom dla dorosłych jednorazowej dotacji na każdego ucznia/słuchacza, który zdał egzamin przed okręgową komisją egzaminacyjną (analogicznie jak w przypadku słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych prowadzonych przez szkoły);
wnioskujemy o objęcie subwencją oświatową publicznych i niepublicznych przedszkoli i innych form wychowania przedszkolnego, prowadzonych przez inne podmioty prawne niż JST – obecnie gminy mają obowiązek zapewnienia środków w budżecie na realizację tego zadania;
z uwagi na objęcie edukacją przedszkolną do dnia 01.09.2017 r. dzieci w wieku od 3–5 lat, wskazane byłoby przyznanie środków z budżetu państwa na ten cel;
należy określić szczegółowy katalog wydatków bieżących ponoszonych przez szkoły publiczne i niepubliczne prowadzone przez inne podmioty niż JST, które mogą być rozliczane z otrzymanej dotacji oświatowej;
postulujemy zmianę sposobu dotowania niepublicznych żłobków i klubów dziecięcych. Obecnie dotacja może być przyznana przez gminę w ramach posiadanych środków, zasadnym byłoby oparcie dotowania na subwencji z ministerstwa; występuje brak standardów liczebności klas w odniesieniu do kwot dotacji na ucznia;
brakuje finansowania orzeczeń Poradni Pedagogiczno Psychologicznych (w szczególności nauczania indywidualnego) wydanych po 30 września;
postulujemy o niedokonywanie zmian w zakresie realizacji obowiązku szkolnego od 6 roku życia oraz utrzymanie obecnego systemu oświaty bez zmian – z zachowaniem podziału na 6-letnie szkoły podstawowe, gimnazja i szkoły ponadgimnazjalne;
należy usprawnić funkcjonowanie nowego systemu informacji oświatowej – aktualnie występuje wiele zakłóceń w działaniu programu (program często zawiesza się, nie pokazuje danych, brak synchronizacji danych, nie przesyła danych do systemu centralnego, brak możliwości zalogowania się do systemu przez niektóre szkoły i placówki);
należy wprowadzić standardy zatrudniania specjalistów w szkołach i ośrodkach wychowawczych – psychologów i pedagogów.

FINANSE GMINY

istnieje szereg problemów z zakresu podatków lokalnych wynikających z nieprecyzyjnych przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy o podatku rolnym powodujących zmniejszenie dochodów gminy z tytułu podatków lub wysokie koszty postępowań. Poniżej znajdują się najważniejsze nieścisłości, których uregulowanie spowodowałoby polepszenie kondycji finansowej gminy:

w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych wymienia się budowlę, jako jeden z przedmiotów opodatkowania.
Art. 1a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury oraz urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Powyższe odwołanie w ustawie podatkowej powoduje, iż w celu ustalenia czy dany obiekt jest budowlą należy sięgnąć do definicji budowli z ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane. W konsekwencji każdorazowa zmiana definicji budowli w prawie budowlanym implikuje zmiany w zakresie przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości, zwłaszcza opodatkowania budowli.
Powyższe zmiany często powodują zmniejszenie dochodów gmin lub zwiększają czasochłonność postępowań podatkowych dotyczących określenia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości w zakresie opodatkowania budowli.
Należałoby rozważyć możliwość zdefiniowania budowli w przepisach prawa podatkowego zgodnie z konstytucyjną zasadą, iż wszelkie daniny publiczne nakładane są w drodze ustawy. Zamieszczenie definicji budowli w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych wymagałoby za każdym razem analizy skutków finansowych przy dokonywaniu jej zmiany.
W związku z powyższym istotne jest to, by wszelkie definicje dotyczące przedmiotów opodatkowania znajdowały się w przepisach podatkowych, w tym przypadku w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Wszelkie zmiany przepisów podatkowych mające wpływ na zmniejszenie lub zwiększenie dochodów będą musiały być analizowane pod kątem skutków finansowych dla gmin.
zgodnie z dotychczas obowiązującym art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach (…). Od 1 stycznia 2016 r. w wyniku zmian wprowadzonych ustawą z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw w ww. art. 3 po ust. 4 zostanie dodany ust. 4a w brzmieniu: zasady odpowiedzialności solidarnej za zobowiązanie podatkowe, o której mowa w ust. 4, nie stosuje się przy współwłasności w częściach ułamkowych lokalu użytkowego – garażu wielostanowiskowego w budynku mieszkalnym wraz z gruntem stanowiących odrębny przedmiot własności. W takiej sytuacji obowiązek podatkowy ciąży na współwłaścicielach w zakresie odpowiadającym ich udziałowi w prawie własności. Przepisu art. 6 ust. 11 nie stosuje się.
Powyższą zmianę należy ocenić pozytywnie, niemniej niezrozumiałe jest dla nas ograniczenie jej wyłącznie do garaży wielostanowiskowych. Przyjęte – w dotychczas obowiązujących przepisach prawa podatkowego – rozwiązania dotyczące odpowiedzialności solidarnej są bardzo uciążliwe zarówno dla podatników, jak i organów podatkowych np. wtedy, gdy przy dołożeniu należytej staranności nie jest możliwe ustalenie wszystkich podmiotów odpowiedzialnych solidarnie za zobowiązanie. Podatnikom trudno zrozumieć, że posiadając udział we współwłasności gruntu czy budynku (bez wydzielonych samodzielnych lokali), zobowiązani są na zasadzie solidarności do odpowiadania za całość zobowiązania podatkowego związanego z przedmiotem opodatkowania, czyli do odpowiadania za wszystkich.
Problem opodatkowania nieruchomości będących we współwłasności był zgłaszany przez Prezydenta Miasta Gdańska wielokrotnie poprzez Unię Metropolii Polskich. Stanowił m.in. jedną z uwag do art. 11 projektu ustawy z dnia 4 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz o zmianie niektórych ustaw wprowadzających zmiany w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych. Przedstawione uwagi do proponowanych zmian nie zostały jednak wzięte pod uwagę na dalszym etapie prac legislacyjnych i z niezrozumiałych względów problem odpowiedzialności solidarnej został rozwiązany tylko połowicznie, poprzez wyłączenie od 1 stycznia 2016 r. z odpowiedzialności solidarnej jedynie hal garażowych, w sytuacji gdy problem odpowiedzialności solidarnej dotyczy również i stwarza problemy w zakresie innych współwłasności.
Przykładowo opodatkowanie drogi wewnętrznej, która jest we współwłasności 25 osób (w tym jednej osoby prawnej) czy placu zabaw, który jest we współwłasności 20 osób nastręcza nie mniej trudności niż opodatkowanie będącej we współwłasności hali garażowej.
Należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 6 ust 11 upol jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu osób fizycznych oraz osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub spółek nieposiadających osobowości prawnej, z wyjątkiem osób tworzących wspólnotę mieszkaniową, osoby fizyczne składają deklarację na podatek od nieruchomości oraz opłacają podatek na zasadach obowiązujących osoby prawne. Przepis ten nakłada zatem na osobę fizyczną szereg konsekwencji – z racji często bezwiednego pozostawania we współwłasności (np. drogi dojazdowej do posesji) z osobą prawną, w postaci zobowiązania do corocznego składania deklaracji na podatek od nieruchomości oraz do opłacania tego podatku w stawkach najwyższych.
Zatem takie częściowe rozwiązanie problemu współwłasności i jego niejednolite potraktowanie wzbudzić może jeszcze większe niezadowolenie społeczne. Konieczne jest, by nowe regulacje obejmowały swym zakresem cały szeroko rozumiany problem z odpowiedzialnością solidarną, a nie znosiły go tylko wybiórczo.
zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych zwolnieniu z opodatkowania podlegają budowle infrastruktury portowej, budowle zapewniające dostęp do portów i przystani morskich oraz zajęte pod nie grunty. Ustawodawca podatkowy nie zdefiniował pojęć użytych w tym przepisie, ani nie odesłał do przepisów innych ustaw. Na podstawie ugruntowanej linii orzeczniczej przyjmuje się, że pojęcie „infrastruktura portowa” należy rozumieć zgodnie z art. 2 pkt 4) ustawy z dnia 20.12.1996 r. o portach i przystaniach morskich. Zgodnie z tym przepisem przez infrastrukturę portową rozumie się znajdujące się w granicach portu lub przystani morskiej akweny portowe oraz ogólnodostępne obiekty, urządzenia i instalacje, związane z funkcjonowaniem portu, przeznaczone do wykonywania przez podmiot zarządzający portem zadań, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy, tj. świadczenia usług związanych z korzystaniem z infrastruktury portowej.
W treści ustawy o portach i przystaniach morskich ustawodawca nie zdefiniował ww. przesłanek, wobec czego zarówno organy podatkowe, jak również podatnicy nie mają czytelnych zasad, jak je rozumieć i czy określone budowle mogą korzystać ze zwolnienia podatkowego.
W przypadku przesłanki „ogólnodostępności” podatnicy opierali się na rozporządzeniach Ministra Infrastruktury w sprawie określenia akwenów portowych oraz ogólnodostępnych obiektów, urządzeń i instalacji wchodzących w skład infrastruktury portowej dla każdego portu o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej. Ustawodawca w art. 5 ust. 2 ustawy o portach i przystaniach morskich wskazał, że właściwy minister określi w rozporządzeniu, obiekty, urządzenia i instalacje wchodzące w skład infrastruktury portowej.
Niemniej, zgodnie z konstytucyjną zasadą, podatki (zwolnienia podatkowe) mogą być regulowane wyłącznie poprzez treść ustawy, ustawodawca nie może zatem przekazać tego obowiązku ministrowi. Stąd niemożność oparcia się na ww. rozporządzeniach.
Natomiast w przypadku przesłanki „przeznaczenia do wykonywania przez podmiot zarządzających portem zadań, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 tj. świadczenia usług związanych z korzystaniem z infrastruktury portowej występuje przypadek błędu logicznego tj. tłumaczenia nieznanego przez nieznane (ignotum per ignotum). Elementem definiującym infrastrukturę portową jest bowiem świadczenie usług, które dotyczą tej niezdefiniowanej uprzednio infrastruktury. Również w przypadku tej przesłanki brak jest jakichkolwiek ustawowych wytycznych co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenia usług związanych z korzystaniem z infrastruktury portowej”.
W naszej ocenie brak powyższych uregulowań skutkuje niepewnością co do prawidłowości stosowania przepisów, zarówno po stronie podatników, jak organu podatkowego. Stoimy na stanowisku, że podmiot zarządzający portem może korzystać ze zwolnienia, ale tylko w zakresie, w jakim pełni rolę podmiotu użyteczności publicznej. W związku z tym, że podmiot zarządzający portem nie pełni tylko tej roli, a stan faktyczny jest bardzo zróżnicowany, niezbędna jest zmiana przepisów w powyższym zakresie.
Wieczystym użytkownikiem gruntów portowych jest podmiot zarządzający portem i inne podmioty gospodarcze. Ponadto podmiot zarządzający portem wydzierżawia grunty i istniejące budowle lub wydzierżawia grunt w celu zrealizowania konkretnej inwestycji. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem inne podmioty gospodarcze, które są wieczystymi użytkownikami gruntów nie mogą korzystać ze zwolnienia podatkowego, ponieważ nie są podmiotem zarządzającym portem. Natomiast dzierżawcy gruntów podmiotu zarządzającego portem pośrednio z tego zwolnienia korzystają, ponieważ podatnikiem pozostaje nadal podmiot zarządzający portem. Powoduje to, że na terenach portowych budowle o wielomilionowej wartości korzystają ze zwolnienia podatkowego, tylko z powodu innego niż wieczyste użytkowanie gruntów, tytułu prawnego.
Zmianę definicji w ustawie o portach i przystaniach morskich zaleciła także Najwyższa Izba Kontroli w raporcie z kontroli gospodarki finansowej i inwestycyjnej portów morskich o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej (195/2014/P/14/031/KIN) oraz w raporcie z kontroli działania ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej w odniesieniu do portów morskich o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej (I/14/06). Ze stanowiska Ministra Infrastruktury i Rozwoju wynika jednak, że ministerstwo nie zamierza zmienić przedmiotowej definicji.
zgodnie z art. 10 ust. 1 upol ustawodawca nakazuje różnicować stawki podatku od środków transportowych w zależności od parametrów technicznych pojazdów, między innymi takich jak: dopuszczalna masa całkowita pojazdu, dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów, liczba osi, wpływ na środowisko naturalne lub rodzaj zawieszenia.
Przepisy regulujące zasady rejestracji pojazdów nie wymagają podawania wszystkich z ww. danych i ich ujmowania w takich dokumentach, jak dowód rejestracyjny pojazdu czy karta pojazdu. Z tego względu w zakresie podatku od środków transportowych często napotykamy na problem braku wszystkich wymaganych informacji niezbędnych do prawidłowego ustalenia stawki podatku. W szczególności w dowodach rejestracyjnych, kartach pojazdów, świadectwie homologacji brak jest takich parametrów, jak dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów (dot. naczep, ciągników), rodzaj zawieszenia (dot. samochodów ciężarowych, naczep, przyczep, ciągników), czy jakie normy ekologiczne spełnia pojazd (dot. samochodów ciężarowych, autobusów). Powyższe rodzi problemy po stronie organu podatkowego, ale także po stronie podatnika, który często nie jest w stanie podać wymaganych informacji.
W powyższym zakresie wymagane jest znaczne uproszczenie obowiązujących przepisów.
zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1381 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza. Problem dotyczy opodatkowania gruntów sklasyfikowanych w ewidencji gruntów jako użytki rolne będących w posiadaniu lub nabywanych przez osoby prawne.
Podmioty te (często są to deweloperzy) posiadają grunty rolne, na których nie prowadzą, ani nie zamierzają prowadzić działalności rolniczej. W aktach notarialnych dot. nabycia nieruchomości przez osoby prawne występują zapisy, iż nabyte grunty zakupione są w celu prowadzenia na nich działalności gospodarczej.
Konsekwencją posiadania przez przedsiębiorców gruntów sklasyfikowanych jako użytki rolne jest płacenie znacznie niższego podatku rolnego zamiast podatku od nieruchomości, za grunty, które nie są wykorzystywane na cele działalności rolniczej.
W naszej ocenie opodatkowanie podatkiem rolnym gruntów będących w posiadaniu przedsiębiorców skutkuje znacznym obniżeniem dochodów gminy z tytułu podatku od nieruchomości. Posiadanie gruntów rolnych i opłacanie podatku rolnego przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorców), których zakres działalności nie obejmuje prowadzenia działalności rolniczej jest sprzeczne z zasadą sprawiedliwości społecznej.
w podatkach, które stanowią dochód gminy zastosowano różne rozwiązania dotyczące opodatkowania nieruchomości gminnych.
W podatku od nieruchomości z dniem 1 stycznia 2016 r. w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849, ze zm.) w art. 7 w ust. 1 został dodany pkt. 15, który zwalnia grunty i budynki lub ich części, stanowiące własność gminy, z wyjątkiem zajętych na działalność gospodarczą lub będących w posiadaniu innych niż gmina jednostek sektora finansów publicznych oraz pozostałych podmiotów.
Zgodnie z art. 3a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1381 ze zm.) obowiązek podatkowy w podatku rolnym nie dotyczy gmin.
W ustawie z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 465) nie przewidziano zwolnienia z podatku leśnego dla gmin, gmina musi nadal sama sobie płacić podatek.
Niezrozumiałe jest wprowadzenie trzech różnych rozwiązań dla tego samego podatnika tj. gminy, powyższe zasady powinny zostać ujednolicone.

dodatkowo w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych należy rozszerzyć art. 12 zwalniając z podatku od środków transportowych pojazdy (objęte obowiązkiem podatkowym), które stały się własnością powiatu na podstawie orzeczenia o przepadku pojazdu do czasu ich zarejestrowania. Brak takiego zapisu powoduje konieczność ponoszenia dodatkowych opłat za pojazd, który przeszedł na własność powiatu bez względu na jego przeznaczenie na demontaż, czy sprzedaż;
niezbędne jest uwolnienie lub przynajmniej podniesienie opłat z tytułu parkowania w strefach płatnego parkowania – niskie opłaty utrudniają wprowadzenie racjonalnej polityki parkingowej oraz pozyskanie partnerów w projektach budowy parkingów kubaturowych w centrach miast.

ARCHITEKTURA / PRZESTRZEŃ PUBLICZNA

postulujemy wprowadzenie jednoznacznego przepisu, że prawo własności gruntu nie obejmuje prawa do jego zabudowy;
jedyną podstawą lokalizacji inwestycji powinien być miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dlatego należy znieść decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu;
należy powiązać – na wzór zachodni – plan miejscowy z jego realizacją. Równocześnie ze sporządzaniem planu inwestor negocjowałby z gminą warunki ekonomiczne realizacji inwestycji (np. finasowanie budowy i utrzymania infrastruktury technicznej, kosztów sporządzania planu i skutków finansowych jego uchwalenia), a także gwarantowałby realizację inwestycji zgodnie z uzgodnionym programem, formą (w tym architekturą) i harmonogramem. Umowa powinna zawierać wzajemne gwarancje zobowiązań, np. kary umowne. Wchodziłaby w życie z chwilą uprawomocnienia się planu.
postulujemy włączenie morskich wód wewnętrznych do jednolitego systemu planowania miejscowego;
istnieje potrzeba wprowadzenia definicji zabudowy (jako budynków) oraz definicji wysokości zabudowy na potrzeby kształtowania ładu przestrzennego (a więc odmiennej od definicji wysokości budynków w prawie budowlanym), operującej odniesieniami jednoznacznymi, obiektywnymi i dającymi się przewidzieć w czasie sporządzania planu – np. poziom najwyższego punktu na pokryciu kubatury brutto w m n.p.m.;
zasady i warunki scalenia i podziału nieruchomości powinny być fakultatywnym, a nie obligatoryjnym ustaleniem planu, gdyż w sposób oczywisty nie dotyczą one wielu przypadków, np. przestrzeni publicznych, gruntów jednego właściciela, np. Lasów Państwowych;
cenne byłoby dopuszczenie możliwości ustalania w planie miejscowym wymogu przeprowadzenia konkursu architektonicznego lub urbanistyczno-architektonicznego, oczywiście uwzględniającego w warunkach konkursowych wszystkie ustalenia planu;
należy przywrócić możliwości ustalania regulacji dotyczących reklam w planach miejscowych do czasu uchwalenia przez gminę uchwały o zasadach i warunkach sytuowania obiektów malej architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, wynikającej z ustawy krajobrazowej;
postulujemy zniesienie specustaw i włączenie zawartych w nich procedur pozyskiwania przez inwestora prawa do gruntu na cele budowlane do ustawy o nieruchomościach lub do ustawy o planowaniu przestrzennym. Natomiast całkowicie powinien być wyeliminowany przepis dopuszczający brak zgodności z planem miejscowym. Wszystkie inwestycje, także te objęte obecnie specustawami powinny być zgodne z planami;
widzimy potrzebę zróżnicowania niektórych parametrów wymaganych dla dróg klas G i Z między ulicami miejskimi a drogami pozamiejskimi, umożliwiające realizację tych dróg w mieście jako przestrzeni publicznych przeznaczonych w równym stopniu dla wszystkich użytkowników, również pieszych i rowerzystów, m.in. dopuszczenie mniejszych szerokości pasów ruchu, promieni łuków, odległości skrzyżowań z przejściami dla pieszych w poziomie terenu, większych dopuszczalnych pochyleń podłużnych i minimalnych szerokości chodników, bezpośredniej obsługi istniejącej zabudowy, rezygnacji z barier energochłonnych, dopuszczenie wyjątków w przepisach ochrony akustycznej, dotyczących poziomu hałasu w środowisku, co wyeliminuje konieczność budowy ekranów akustycznych;
postulujemy wprowadzenie oceny projektów budowlanych, przed wydaniem pozwolenia na budowę, nie tylko w zakresie zgodności z prawem, ale także w zakresie harmonijnego wpisania w otaczający krajobraz (przez kompetentne gremia) jako warunek pozwolenia. To jedyne (stosowane w Europie) lekarstwo na rosnący chaos przestrzenny, gdyż kultury projektowej nie da się zadekretować żadnym planem. W przypadku rozwiązania konkursowego, można uznać, że jest ono, z definicji, harmonijnie wpisane w otaczający krajobraz;
przekazane mapy zagrożenia powodziowego, które mają być uwzględniane w opracowaniach planistycznych, posiadają liczne wady – m.in. pomijają ostatnio zrealizowane inwestycje przeciwpowodziowe. Rzędną wody stuletniej w Południowym Bałtyku i Zatoce Gdańskiej ustalono na bardzo wysokim poziomie, rażąco odbiegającym od dotychczas przyjmowanego. Zachodzi zatem pilna potrzeba dokonania aktualizacji map zagrożenia powodziowego celem odwzorowania aktualnego i faktycznego stanu zagrożenia. Analiza stanu prawnego oraz dotychczasowe doświadczenia związane z wdrażaniem map zagrożenia powodziowego wskazują, iż niezbędne są zmiany w regulacjach prawnych dotyczących tego procesu:

włączenie organów wykonawczych gmin w procedurę sporządzania i aktualizacji map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego;
wydłużenie terminu dla dokonania zmian w dokumentach planistycznych (ustawowy termin 30 miesięcy jest nierealny – np. w Gminie Miasta Gdańsk zmiany obejmują ok.120 miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego);
wprowadzenie Skarbu Państwa jako podmiotu zobowiązanego do roszczeń z art. 36 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wynikających z wdrożenia map zagrożenia powodziowego;
wprowadzenie rozróżnienia obszarów zagrożonych powodzią od wód śródlądowych i obszarów zagrożonych powodzią odmorską w zakresie regulacji prawnych dotyczących zagospodarowania tych obszarów;
nadanie dyrektorom Regionalnych Zarządów Gospodarki Wodnej w porozumieniu z organem wykonawczym gminy, uprawnienia do konkretyzacji granic obszarów wyznaczonych na mapach topograficznych odpowiednio do skali i dokładności podkładów mapowych stosowanych w planowaniu miejscowym.

ograniczenie kompetencji wojewódzkiego konserwatora zabytków w zakresie uzgadniania projektów planów miejscowych wyłącznie do obiektów i obszarów wpisanych do rejestru zabytków. Ochrona i kształtowanie pozostałych elementów dziedzictwa kulturowego zabytków pozostawałoby w wyłącznej kompetencji gminy;
wnioskujemy o przywrócenie zawodowi planisty przestrzennego-urbanisty statusu zawodu zaufania publicznego poprzez przywrócenie uprawnień państwowych i/lub przewrócenie Izby Urbanistów jako organizacji zawodowej urbanistów.
dużym problemem jest kwestia zanieczyszczania dróg przez pojazdy budowy. Najskuteczniejszą metodą ukarania sprawcy, jest nałożenie mandatu na kierującego pojazdem wyjeżdżającym z budowy. Jednakże zgodnie z art. 129b Prawa o ruchu drogowym straż miejska może kontrolować jedynie kierującego nie stosującego się do zakazu ruchu w obu kierunkach. Postulujemy o dodanie do art. 129b Prawa o ruchu drogowym uprawnienia straży miejskiej do kontroli kierującego naruszającego zakaz zaśmiecania lub zanieczyszczania drogi;
przepisy ograniczają możliwość stosowania m.in. progów zwalniających, nie uwzględniają w ogóle innych form uspokojenia ruchu. Ogranicza to możliwość efektywnego działania na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego. Konieczne jest zliberalizowanie zasad stosowania środków fizycznego uspokojenia ruchu drogowego, co wymaga zmian w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania;
istnieje potrzeba weryfikacji zasad dotyczących obowiązku sprzątania chodników przez właścicieli nieruchomości przy nich położonych. Art. 5. ust. 1. pkt. 4 ustawy stanowi, że „Właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez: uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się wydzieloną część drogi publicznej służącą dla ruchu pieszego położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości; właściciel nieruchomości nie jest obowiązany do uprzątnięcia chodnika, na którym jest dopuszczony płatny postój lub parkowanie samochodów”. Określenie bezpośrednio, zawarte w ww. przepisie skutkuje brakiem zobowiązania do uprzątnięcia chodnika oddzielonego choćby wąskim paskiem zieleni. Trudno uzasadnić takie rozróżnienie obowiązków właścicieli nieruchomości przyległych do chodnika. Postuluje się modyfikację przepisu, usuwając z niego doprecyzowanie pojęcia chodnika położonego wzdłuż nieruchomości, ewentualnie zastępując je możliwie jednoznacznym parametrem, np określając taki chodnik jako znajdujący się między nieruchomością a jezdnią drogi publicznej, leżący nie dalej niż np 10 m od granicy tej nieruchomości.

OCHRONA ŚRODOWISKA

występuje brak przepisów umożliwiających egzekucję zapisów decyzji środowiskowych uwarunkowań, szczególnie dotyczy to nakazów/zakazów na etapie realizacji inwestycji. Wskazane byłoby doprecyzowanie możliwości kontroli przestrzegania zapisów przez organ nadzoru budowlanego
dużym problemem jest brak bilansu mas ziemnych w projektach architektonicznych, które przedkłada się do wniosku o pozwolenia na budowę, co uniemożliwia sprawdzenie firmy pod kątem prawidłowości postępowania z nadmiarem ziemi z wykopów. W ostatnim czasie, w związku z realizacją wielu inwestycji budowlanych, narasta proceder nielegalnego zrzutu mas ziemnych oraz składowania ziemi i gruzu w miejscach na ten cel nieprzeznaczonych. Tego rodzaju działalność nosi znamiona przestępstwa i winna być przez właściciela terenu zgłaszana organom ścigania. Masy ziemne są zwożone bez uzgodnienia z władającym nieruchomością zarówno na działki prywatne, jak i miejskie, co skutkuje ich zanieczyszczeniem, powstaniem szkód w środowisku oraz znacznym obniżeniem wartości nieruchomości. Gmina Miasto Gdańsk zgłasza na Policję lub do prokuratury sprawy zanieczyszczenia gruntów gminnych;
uregulowania wymaga w nowym prawie wodnym kwestia utrzymania wód tzw. pozostałych. Są to cieki naturalne płynące w granicach miast, odbierające wody opadowe i roztopowe z terenów zurbanizowanych. Skarb Państwa nie wywiązuje się z obowiązków właścicielskich w stosunku do tych wód. W dobie zmieniającego się klimatu – występowania deszczy nawalnych, miasta są zainteresowane dostosowaniem przepustowości cieków do warunków miejskich. Zaniechanie utrzymania tych wód grozi podtopieniem terenów zurbanizowanych. Zasadnym wydaje się zatem stworzenie możliwości utrzymania tych wód (wody pełniące funkcję wód komunalnych) przez służby miejskie, np. poprzez umowę powierzenia przez Skarb Państwa i refinansowania kosztów utrzymania przez administracje rządową;
w projekcie nowego Prawa wodnego planowana jest regulacja prawna zakładająca zmiany w dotychczasowych kompetencjach administracji publicznej szczebla powiatowego i gminnego, tj. starosty oraz wójta (burmistrza, prezydenta) w następującym zakresie:

starosta zostanie pozbawiony uprawnień nadzorczych w stosunku do spółek wodnych i związków wałowych;
wójt (burmistrz, prezydent) otrzyma kompetencje w zakresie nadzoru nad spółkami wodnymi i związkami wałowymi;
gmina otrzyma kompetencje w zakresie:

utrzymania urządzeń melioracji wodnych szczegółowych,
wykonywania i utrzymania rowów odwadniających tereny zurbanizowane;

Obarczenie gminy utrzymaniem urządzeń odwadniających (jako zadanie własne), na realizację którego gmina będzie mogła pozyskiwać środki z obowiązkowych opłat od właścicieli rowów odwadniających (w tym melioracji szczegółowej na powierzchni 3760 ha obejmującej w Gdańsku poldery Orunia, Olszynka, Rudniki, Płonia Mała, Niegowo, Sobieszewo) i od odnoszących korzyści z działania tych urządzeń, będzie dotkliwą i kosztowną zmianą w stosunku do aktualnie obowiązującego Prawa wodnego;

nowelizacja ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, gdzie pojawia się obowiązkowy rozdział przetargów na: odbiór i transport odpadów oraz ich zagospodarowanie. Musi nastąpić uszczelnienie systemu. W skali kraju doprowadza to do wielu patologii. Gminy nagminnie rozliczają się z przewoźnikami ryczałtowo, nie interesując się miejscem przetworzenia odpadów komunalnych i ich faktyczną ilością. Często wręcz nakazują im osiąganie odpowiednich poziomów odzysku;
postulujemy wyłączenie z kompetencji nadzorczych wojewody badania zgodności planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego – jedynym interpretatorem studium powinna być rada gminy.

ŁAD I PORZĄDEK PUBLICZNY / BEZPIECZEŃSTWO

postulujemy zmianę przepisu o żebractwie – przepis niedostosowany do obecnych warunków (art. 58 k.w.);
należy rozszerzyć katalog miejsc w których obowiązuje zakaz spożywania alkoholu np. o podwórka (art. 14 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi) oraz katalog miejsc w których obowiązuje zakaz palenia papierosów np. ulice (art. 15 ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych);
w art. 60³ k.w. – sprzedaż poza miejscem wyznaczonym – niezbędne jest dodanie podżegania i pomocnictwa – znacząco ułatwi to pracę policji i straży miejskiej;
parkowanie na trawniku winno być traktowane jako wykroczenie drogowe, nie jako porządkowe
– aktualnie brak możliwości wzywania właściciela do wskazania komu powierzył pojazd do kierowaniu lub używania w oznaczonym czasie (art. 144 k.w. – niszczenie roślinności);
postulujemy o umożliwienie zakończenie postępowania mandatowego przez strażnika, który nie był świadkiem wykroczenia. Aktualnie, aby rozliczyć mieszkańca, który pojawił się w siedzibie straży będącego sprawcą wykroczenia jest możliwe tylko i wyłącznie przez strażnika stwierdzającego wykroczenie, który każdorazowo jest wzywany i ściągany z terenu;
potrzeba prawnej likwidacji rozbieżności stanu faktycznego braku siedziby firm a stanem wynikającym z KRS dot. siedziby (uniemożliwiająca egzekwowanie porządku na terenie należącym do takiej firmy);
ustawia o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013. poz. 594 z późn. zm.) nie nakłada na gminę jako zadanie własne obowiązków związanych z obronnością i obroną cywilną. Jednakże Ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r. poz. 827 t.j.), oraz Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowego działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju, szefów obrony cywilnej województw, powiatów i gmin, nakłada na Szefa Obrony Cywilnej Miasta obowiązki w zakresie realizacji 26 zadań obrony cywilnej w tym m.in.: przygotowanie i zapewnienie działania systemu wykrywania i alarmowania oraz systemu wczesnego ostrzegania o zagrożeniach, tworzenie i przygotowanie do działań jednostek organizacyjnych obrony cywilnej, planowanie i zapewnienie środków transportowych, warunków bytowych oraz pomocy przedmedycznej, medycznej i społecznej dla ewakuacji ludności (III stopnia).
zmiany wymaga art. 5 ust 1 pkt. 3 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach tak żeby było możliwe karanie właścicieli nieruchomości niezamieszkałych na których śmieci są podrzucane, zdefiniowanie nieporządku i dodanie obowiązku o jego dbanie;

W związku z powyższym zadania te jako nie ujęte w zadaniach własnych gminy winny być finansowane z budżetu państwa. Na dzień dzisiejszy brak jest uregulowań prawnych dot. sposobu i zakresu finansowania.

INNE

postulujemy zmiany w ustawie prawo o ruchu drogowym dotyczące dowodu rejestracyjnego (DR):

wprowadzić DR bez adresu właściciela lub w DR w obecnym kształcie umożliwić dokonanie zmian danych osobowych/adresowych w adnotacjach urzędowych – bez konieczności wymiany całego dokumentu;
więcej kratek na wpis terminu badań technicznych;
wprowadzenie DR składającego się z dwóch części, jak w UE (zlikwidować kartę pojazdu);
wpis adnotacji HAK, TAXI, L przez stacje kontroli pojazdów (oraz wykreślenie tych adnotacji);

postulujemy zmiany dotyczące stacji kontroli pojazdów (SKP) oraz diagnostów:

wprowadzenie niezapowiedzianych kontroli SKP;
wprowadzenie obowiązku wykazywania się przez diagnostów zaświadczeniem o niekaralności;
wprowadzić obowiązkowe (cykliczne, np. co 2-3 lata) szkolenia dla diagnostów,
przywrócić przepis, iż w przypadku braku adnotacji GAZ w dowodzie rejestracyjnym – wynik badania technicznego Negatywny (usterka istotna),

należy wprowadzić zmiany w ustawie o ewidencji ludności z dnia 24 września 2010 roku – w przepisach dotyczących organizacji wyborów jest nierespektowany przez sądy przepis § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 sierpnia 2011 r. w sprawie zawiadamiania gmin o osobach pozbawionych prawa wybierania (Dz.U.2011.184.1091). Od kilku lat przepis ten nie jest stosowany, gdyż z jego treścią nie zgadzają się przedstawiciele sądów. Przepis ten nakłada na sądy obowiązek powiadamiana gmin o osobach pozbawionych prawa wyborczego po każdym zarządzeniu wyborów;
w prawie o ruchu drogowym w zakresie zadania własnego powiatu – przejmowania pojazdów usuniętych na podstawie art. 130a, nieodebranych przez właścicieli w ustawowym terminie postulujemy nastepujące zmiany:

art. 78 ust 2 nakłada na właściciela pojazdu obowiązek powiadomienia w terminie 30 dni starostę o nabyciu lub zbyciu pojazdu – przepis nie jest respektowany, powoduje brak możliwości ustalenia aktualnego właściciela. Brak wypełnienia zapisów ustawowych powinien być obłożony opłatą karną;
art. 80b ust 1a pkt 2) litera h) prawo o ruchu drogowym reguluje gromadzenie danych o zbyciu pojazdu w Centralnej Ewidencji Pojazdów. Informacja o zbyciu jest ważna w przypadku sprzedaży pojazdu i niedopełnieniu obowiązku zarejestrowania pojazdu przez nowego właściciela. W momencie powiadomienia organu rejestrowego o sprzedaży pojazdu przez dotychczasowego właściciela dane nowego właściciela zostaną zapisane w centralnej ewidencji w rubryce zbycie pojazdu. W przypadku kolejnego zbycia bez dokonania przerejestrowania pojazdu na nowego właściciela, nie ma możliwości umieszczenia danych nowego właściciela, stąd uzyskanie z ewidencji danych o kolejnym nowym właścicielu jest niemożliwe (jego dane znajdują się wyłącznie w ogranie rejestrowym), a dane w centralnej ewidencji pojazdów są niepełne). Sytuacja powoduje duże utrudnienia w ustalaniu właściciela pojazdu. Należy rozszerzyć w ustawie możliwość umieszczania kolejnych zgłoszeń zbycia.
art. 130a ust.6 – Rada powiatu jest corocznie obowiązana do ustalania wysokości opłat i kosztów związanych z usuwaniem pojazdów z dróg i ich przechowywania. Powoduje to konieczność corocznego podejmowania uchwały rady powiatu dot. wysokości opłat i kosztów usuwania i przechowywania pojazdów nawet wówczas, kiedy wysokość opłat nie ulega zmianie.
art. 130 ust. 10 f – nakłada na starostę obowiązek wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Taki zapis powoduje, że przy uwzględnieniu przepisów niniejszej ustawy pojazdy, które zostały przejęte na własność powiatu (ponieważ ich prawowici właściciele nie odebrali ich w ustawowym terminie, głownie dlatego, że ich wartość jest niewielka, zwykle wartość złomu) winny być poddane sprzedaży głównie poprzez licytację publiczną. Powoduje to niepotrzebne koszty i wydłuża postępowanie;

ustawa prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw w art. 13 precyzuje, że Skarb Państwa ponosi koszty przechowywania pojazdów, które powstały po upływie terminu, o którym mowa w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, wobec pojazdów, których 6-miesięczny termin od dnia ich usunięcia upłynął w okresie od dnia 11 czerwca 2009 r. do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy. Brak wskazania statio fisci podmiotu, który w imieniu Skarbu Państwa odpowiada powoduje brak możliwości uzyskania zwrotu poniesionych przez samorząd kosztów;
ustawa o ochronie danych osobowych ogranicza dostarczanie usług kompleksowej obsługi klienta. Obecne ograniczenie do przetwarzania danych osobowych, wyłącznie w zakresie i związku z konkretną sprawą, nie pozwala na utworzenie konta klienta (za jego zgodą). Z jego pomocą można by budować kontakt z mieszkańcami, także kierować zapytania ze strony miasta, zaproszenia do współdziałania (w zakresie i na warunkach na które klient wyraził zgodę). Proponujemy: zmiany w KPA
– dodanie zapisu: „Jednoznacznym sposobem identyfikacji osoby fizycznej jest numer PESEL, który wymagany jest do identyfikacji osoby fizycznej podczas realizacji spraw w gminie”, wysłanie zapytania do MAiC o sprecyzowanie: czy nowoczesna administracja oparta na e-usługach ma koncentrować się na sprawach czy klientach?, zawnioskowanie do MAiC o stworzenie ustawowych podstaw prawnych do przetwarzania wszystkich zebranych w zbiorach danych do celów wymaganych przez realizowane procesy zawarte w sprecyzowanym katalogu. Zapewnić udział UMG w pracach na rzecz stworzenia katalogu, sformułowania postulatu do projektu rozporządzenia unijnego regulującego możliwość żądania jednoznacznego identyfikatora obywatela przy obsłudze spraw w JST;
obecny tryb zakupu rozwiązań o charakterze innowacyjnym w zakresie IT jest utrudniony prawie niemożliwy (ustawa o zamówieniach publicznych i rozporządzenie rady ministrów o krajowych ramach interoperacyjności). Brak drogi budowania rozwiązań z zastosowaniem narzędzi IT poprzez prototypowanie i udoskonalanie kolejnych wersji (nowoczesne metodyki dostarczania rozwiązań). Dlatego należy rozszerzyć możliwość stosowania art. 67. Ust. 1 dla usług IT, które wiążą się z wytworzeniem produktów o charakterze twórczym lub mogą być świadczone tylko przez jednego wykonawcę (mając na względzie celowość i zasadność zmiany posiadanego już w Urzędzie Systemu informatycznego), który dostarczył rozwiązanie. To wymaga doprecyzowania, które produkty mają charakter twórczy/innowacyjny oraz w jakich sytuacjach będzie uznawane istnienie tylko jednego wykonawcy. Dodatkowo należy doprecyzować obszary zastosowania interoperacyjności, aby zachować zdolność systemów do wymiany danych lecz w sposób gospodarny i podporządkowany celowi nadrzędnemu – sprawna obsługa klienta;
niezbędne jest wdrożenie dyrektywy UE w zakresie dopuszczenia „in-house”, czyli zamówień wewnętrznych w zakresie odbioru odpadów. Po zmianach ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w 2013 roku wiele gminnych przedsiębiorstw zajmujących się wywozem odpadów
zostało wyeliminowanych z rynku przez duże, często międzynarodowego koncerny wskutek przetargów, obowiązek organizowania których nałożyła na wójta, burmistrza i prezydenta wspomniana wyżej nowelizacja;
istnieje potrzeba harmonizacji ustaw o zbiorowym transporcie miejskim i kolejowym. Ujednolicenie stawek, zniżek oraz przyznawanie dotacji w większym stopniu musi być powiązane ze wzrostem liczby pasażerów transportu zbiorowego. Strategia Transportu i Mobilności Obszaru Metropolitalnego Gdańsk-Gdynia-Sopot do roku 2030 podkreśla znaczenie wdrożenia zintegrowanego systemu zarządzania transportem publicznym (autobusowym i kolejowym) z uwzględnieniem miast powiatowych jako lokalnych węzłów transportu publicznego, zmierzającego do wprowadzenia pełnej integracji biletowo-taryfowej;
należy objąć obowiązkiem sprawozdawczym podmioty zbierające odpady, w tym odpady komunalne. Brak obowiązku raportowania do gminy masy odpadów komunalnych zebranych przez tzw. „skupy surowców” i inne podmioty posiadające zezwolenie na zbieranie odpadów, powoduje, że znaczna część strumienia odpadów nie zostaje ujęta przy obliczaniu poziomu recyklingu osiągniętego przez gminę. Jakie będą korzyści: monitorowanie faktycznej masy odpadów zbieranych na terenie gminy; ujęcie całości strumienia surowców przy obliczaniu poziomu recyklingu osiągniętego przez gminy, województwa i w efekcie poprawa poziomów w skali kraju; Art. 6d ustawy z dn. 19 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (ucpg) (Dz. U. z 2013 r., poz. 1399 j. t. ze zm.);
postulujemy wprowadzenie odstępstwa od umieszczania sieci w drogach. Inwestor składa wniosek o wyrażenie zgody na odstępstwo do właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej, a ten – po weryfikacji i stwierdzeniu zasadności wniosku inwestora – składa wniosek o udzielenie upoważnienia do wyrażenia zgody na odstępstwo do Ministra Infrastruktury i Rozwoju – procedura jest długotrwała z przyczyn leżących po stronie Ministerstwa, co wydłuża o wiele miesięcy inwestycje budowlane – rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich sytuowanie, w zw. z art. 9 ustawy Prawo budowlane;
sprawą do rozstrzygnięcia pozostaje ubieganie się o środki unijne w zakresie POIŚ – priorytet II Ochrona Środowiska a sprzedaż energii z przeróbki osadów ściekowych. Zapowiedzi o niedopuszczeniu do środków unijnych beneficjentów, którzy sprzedają energię wyprodukowaną z źródeł odnawialnych (a nie tylko wykorzystują ja na potrzeby własne) jest niepokojące i wymaga reakcji odpowiednich podmiotów;
funkcjonują błędne rozwiązania ustawowe w zakresie możliwości zatrudniania wysoko kwalifikowanych specjalistów przez Samorząd Terytorialny. Brak możliwości zatrudniania osób, które nie posiadają stażu w ramach umów o pracę a posiadają staż z tytułu innych umów. Ustawa z dnia 28 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych;
wniosek dotyczący zrównania ulg ustawowych i zasad ich refundacji z budżetu państwa. Dużym utrudnieniem dla pełnej integracji taryfowo – biletowej na terenie obszaru metropolitalnego jest obecny stan prawny dotyczący refundacji ulg i zróżnicowany zakres ulg ustawowych w komunikacji miejskiej i transporcie kolejowym.
Uprawnienia do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego w regularnych przewozach osób wykonywanych przez uprawnionych przewoźników kolejowych i autobusowych reguluje ustawa z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego – tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r. poz. 1138. Dla różnych grup uprawnionych ulgi te wynoszą: 100%, 95%, 93%, 78%, 51%, 49%, 37% i 33%. Dla tej samej
grupy uprawnionych przyznana ulga może być inna dla biletów jednorazowych i biletów okresowych. Przepisów ustawy nie stosuje się do komunikacji miejskiej. Zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym – tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. poz. 1440 – na wyrównanie straty z tytułu utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym operatorom przysługuje rekompensata w postaci dotacji z budżetu państwa, niestety z wyłączeniem wydatków na sfinansowanie straty wynikającej z uprawnień do ulgowych przejazdów w komunikacji miejskiej;
jesteśmy zwolennikami nowego modelu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych – społeczne grupy mieszkaniowe – umowa najmu z opcją partycypacji w kosztach inwestycji z opcją wykupu lokalu na własność; formuła otwarta dla wszystkich podmiotów – postulujemy wspieranie tej inicjatywy oraz dalsze prace nad finansami dla TBS. Naszym zdaniem najważniejsze jest teraz to, aby Sejm nie zmniejszył przewidzianych środków na realizację tych programów mieszkaniowych (a może je zwiększył?). W Ustawie o zmianie ustawy o niektórych formach popierania (…) w art. 9.1 ustalono maksymalny limit środków budżetu państwa na dopłaty do oprocentowania kredytów dla TBS-ów w latach 2016–2025 w wysokości łącznej 751,9 mln zł. Z szacunków BGK wynika, że w/w dopłaty pozwolą udzielić w ciągu 10 lat około 4,5 mld zł kredytów, po 450 mln. zł rocznie. Należy te kwoty utrzymać lub zwiększyć.
Nadal nierozwiązanym i palącym zagadnieniem są kwestie regulacji stanów prawnych własności lokali w zakresie wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej. Zaznaczyć trzeba, że postulowane rozwiązania sprowadza się do uregulowania stanu prawnego w zakresie praw z nim związanych, nie odnosi się (nie ogranicza, nie zmienia) prawa do lokalu jako prawa głównego. (Ustawa z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali)

Art. 3 ust. 7 – ustawa o własności lokalu wprowadza definicje i sposób liczenia udziału właściciela lokalu w nieruchomości wspólnej. Upraszczając jest to stosunek powierzchni użytkowej lokalu wraz z jego pomieszczeniami przynależnymi do powierzchni użytkowej całego budynku wraz z powierzchnią wszystkich pomieszczeń przynależnych w budynku. Bardzo często na przestrzeni lat, ze względu na niedokładne pomiary, adaptacje części budynku, powierzchnia użytkowa budynku była nieprecyzyjnie lub zupełnie błędnie określona przy sprzedaży poszczególnych lokali. Skutkuje to tym, że suma udziałów w nieruchomości wspólnej nie równa się jedności (100% ). Obecne brzmienie przepisów ustawy wprowadza obowiązek zmiany błędnie określonych udziałów na podstawie zgody właścicieli lokali w drodze uchwały wspólnoty mieszkaniowej i podpisania przez właścicieli lokali stosownych aktów notarialnych zmieniających udziały w nieruchomości wspólnej w dotychczasowych umowach ustanowienia odrębnej własności lokali. Przy braku takiej zgody właścicieli lokali, co ma miejsce niestety często i to bez racjonalnego uzasadnienia, niezbędne jest prowadzeni postępowań sądowych. Jest to droga długotrwała w szczególności jeżeli weźmie się pod uwagę brak uregulowanych postępowań spadkowych po właścicielach lokali, nieobecności właścicieli lokali albo brak ich zgody na zmianę. Zatem, proponuje się zmianę polegającą na możliwości zmiany udziałów w nieruchomości wspólnej, tam gdzie „dotychczasowym właścicielem” nieruchomości jest Skarb Państwa lub gmina, w drodze decyzji administracyjnej (także z urzędu), ze skutkiem dla wszystkich właścicieli lokali. W znacznej mierze przyspieszy to postępowanie i nie pozbawia właścicieli lokali ewentualnej drogi odwoławczej i sądowo-administracyjnej.
Art. 3 ust. 5, art. 5 – kolejnym problemem związanym z funkcjonowaniem powyższej ustawy jest sytuacja wydzieleń geodezyjnych budynku na kilka odrębnych nieruchomości, gdzie kryterium podziału stanowiła klatka schodowa. W wyniku takich podziałów najczęściej dokonanych w latach 70 i 80-tych ubiegłego wieku, powstały sytuacje, gdy podział ten nie spełnia warunków

istnienia pomiędzy częściami podzielonego budynku ściany pionowej od fundamentu po dach spełniającej wymogi ściany oddzielenia pożarowego. Lokale położone w takich budynkach położone są często jednocześnie na dwóch sąsiednich nieruchomościach. Taki stan rzeczy uniemożliwia sprzedaż lokalu i powoduje konieczność połączenia sąsiednich nieruchomości w jedną. Wymagana jest wówczas zgoda wszystkich właścicieli lokali w obu nieruchomościach ( wspólnotach mieszkaniowych ) na połączenie nieruchomości, nabycie praw do sąsiedniej nieruchomości i zmianę udziałów w nieruchomości wspólnej. Niestety taka zgodę jest bardzo trudno uzyskać, tym bardziej, że właściciele lokali sąsiadujących częściach budynku nie są zainteresowani taką regulacją. Istniejące przepisy nie dają podstaw gminie do sądownego uregulowania tego stanu rzeczy. Dlatego postuluje się wprowadzenie w ustawie o własności lokali zmiany polegającej na możliwości połączenia niezależnych wspólnot mieszkaniowych, a przy braku zgody właścicieli lokali postuluje się przyznanie Skarbowi Państwa lub Gminie uprawnienia do sądownego lub administracyjnego przeprowadzenia połączenia.
dużych zmian wymaga Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami:

Postuluje się rozważyć zmiany w zakresie wskazania podmiotu gospodarującego nieruchomościami Skarbu Państwa. W miejsce starosty proponuje się, jako organ właściwy, wskazać wojewodę.
Art. 34 ust 1 pkt 1 i 2 i 35 ust 1 sugeruje się skrócenie wywieszenia wykazu nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, oddania w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, najem lub dzierżawę z 21 dni na 14 dni i terminu zgłaszania roszczeń osób uprawnionych do nieruchomości z 6 tygodni na 21 dni. Przyspieszy to obrót nieruchomości publicznych.
Art. 37 ust 2 postuluje się dodanie możliwości bezprzetargowego zbycia części nieruchomości zajętej przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia bez winy inwestora ( analogiczne rozwiązania jak w art. 151 i 231 Kodeksu cywilnego).
Postuluje się zmianę przepisów dotyczących ustalania sposobu i terminu zagospodarowania nieruchomości gruntowych oddanych w użytkowanie wieczyste (art. 62-66 u.g.n.), poprzez przyznanie nabywcy nieruchomości prawa do występowania z wnioskiem o przedłużenie terminu zagospodarowania nieruchomości, jak również przyznanie organowi możliwości wyznaczenia terminu dodatkowego, w sytuacji w której zbywcy nieruchomości przedłużono termin lub wyznaczono termin dodatkowy. Postulowana zmiana nie dotyczyłaby nabywców nieruchomości, którzy byliby podmiotami powiązanymi (osobowo, kapitałowo) ze zbywcą.
Proponuje się wprowadzić regulację odnoszącą się do zmian podmiotowych po stronie użytkownika wieczystego w zakresie obowiązku uiszczenia opłaty rocznej. Postulujemy wprowadzić zasadę niepodzielności opłaty rocznej, która miałaby przejawiać się w tym, że raz uiszczona do Skarbu Państwa lub gminy opłata jest należna, zaś w przypadku zbycia nieruchomości w ciągu roku zbywca i nabywca rozliczają się między sobą.
Proponujemy doprecyzowanie art. 68 ust. 2 a pkt 5 ppkt b) u.g.n. w ten sposób, że z obowiązku zwrotu bonifikaty zwalnia nie tylko nabycie nieruchomości przeznaczonej lub wykorzystywanej na cele mieszkaniowe będącej przedmiotem prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego, ale także udokumentowane wydatkowanie tych środków na budowę domu. Za koniecznością takiego rozwiązania przemawiają konkretne przykłady, z którymi podmioty gospodarujące nieruchomościami publicznymi stykają się realizując obowiązki w zakresie żądania zwrotu bonifikat. Wskazać bowiem trzeba, że budowa domu za środki uzyskane ze sprzedaży lokalu gminnego jak najbardziej wypełnia ustawowy cel bonifikaty tj. zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych. Z tego właśnie powodu, proponowana zmiana jest w pełni zasadna.
rozszerzenie przypadków, w których nie ma obowiązku zwrotu udzielonej bonifikaty n także na osoby bliskie.
Proponujemy przesunięcie uprawnienia do decydowania o odstąpieniu od obowiązku żądania zwrotu bonifikaty z rady miasta, gminy na rzecz wójta, burmistrza, prezydenta.
Postuluje się uchylenie art. 77 ust 2a u.g.n., które zakłada stopniowe osiąganie wysokości zaktualizowanej opłaty rocznej. Za usunięciem tej regulacji przemawia po pierwsze fakt, iż spowodowała ona obniżenie wpływów do budżetu podmiotów publicznych należności z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste. Nadto celem tej regulacji była potrzeba wyeliminowania sytuacji, w której użytkownik wieczysty jest „zaskakiwany” nową wysokością opłaty. Obecnie prawie wszystkie podmioty publiczne dokonują aktualizacji opłat na bieżąco, w sposób ciągły, zaś użytkownik wieczysty przywykł już do tego procesu. Proponujemy także wprowadzenie przepisów przejściowych, a mianowicie, że do wszczętych i niezakończonych prawomocnym orzeczeniem aktualizacji stosuje się przepisy dotychczasowe (czyli art. 77 ust. 2 a).
Postuluje się doprecyzowanie przepisów art. 77 ust. 4,5,6 u.g.n. dotyczące prawa do odliczenia nakładów przez użytkownika wieczystego podczas procesu aktualizacji. Proponuje się doprecyzować, iż prawo do odliczeń obejmuje wyłącznie nakłady na infrastrukturę publiczną oraz taką redakcje przepisu, aby niemożliwym było, co niestety ma miejsce obecnie np. zaliczania na poczet tych nakładów opłat za wycinkę drzew, rozbiórkę, inne). Chodzi o takie doprecyzowanie brzmienia tego przepisu, aby w sposób ścisły, rodzajowy wskazywał nakłady, które mogą być odliczane. Chodzi o wyeliminowanie dowolności i możliwości różnej interpretacji.
Przepisy dotyczące podziałów nieruchomości proponuje się przenieść do ustawy z dnia 17.05.1989 roku prawa geodezyjnego i kartograficznego.
Proponuje się uchylić przepisy dotyczące opłat adiacenckich, albowiem jak wskazuje praktyka koszty postępowania w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej są niewspółmiernie wysokie w stosunku do pozyskiwanych środków.
Art. 130 ust 1 obecne brzmienie przepisu jest ewidentnym sposobem pozyskiwania znacznych kwot pieniężnych kosztem podatnika. W przypadku stwierdzenia nieważności decyzji wywłaszczeniowych wydanych przed 1990r. ( co ze względu na liczne uchybienia formalne nie jest problemem ) W przypadku stwierdzenia nieważności decyzji w części dotyczącej odszkodowania i wydania nowej decyzji w tym zakresie, odszkodowanie jest określone według aktualnej wartości nieruchomości. Postuluje się określenie nowego odszkodowania według stanu i wartości wywłaszczonej nieruchomości w dniu wydania decyzji o wywłaszczeniu po jej waloryzacji.
Art. 136 ust. 2 postuluje się wyłączyć obowiązek indywidualnego informowania byłego właściciela lub jego spadkobierców wywłaszczonej nieruchomości o zamiarze przeznaczenia tej nieruchomości na inne cele niż określone w decyzji o wywłaszczeniu i możliwości jej zwrotu. Sugeruje się powiadamianie w drodze wykazu ogłaszanego w prasie siedzibie urzędu i Internecie.

POSTULATY GDAŃSKA DO RZĄDU RP

dofinansowanie budowy Zakładu Termicznego Przekształcania Odpadów (ZTPO) w Gdańsku – Szadółkach. Obecnie prowadzone jest postępowanie w trybie dialogu konkurencyjnego na „Zaprojektowanie, wybudowanie i zarządzanie, utrzymanie i eksploatację, ewentualnie z finansowaniem ZTPO” – zakłada finansowanie przedsięwzięcia po stronie publicznej z koniecznością pozyskania m.in. bezzwrotnego (w formie dotacji) dofinansowania budowy ze środków UE w ramach perspektywy 2014–2020. Zwracamy się o promesę od Ministra Środowiska dotyczącej dofinansowania ze środków Funduszu Spójności budowy ZTPO w Gdańsku;
postulujemy o wpływ samorządów na zarządzanie portami morskimi oraz zmiany umożliwiające usamorządowienie portów morskich. Aby zapewnić proces zmian w portach o strategicznym znaczeniu dla Polski potrzeba dobrej decentralizacji np. w postaci dopuszczenia samorządów województwa do własności spółek. Proponowany podział struktury po 33% dla Gminy, Samorządów Województwa, Skarbu Państwa. Nieodpłatne przekazanie samorządom wojewódzkim i miastom portowym znaczących pakietów akcji Skarbu Państwa w spółkach zarządzających portami morskimi o podstawowym znaczeniu dla gospodarki zwiększyłoby efektywność gospodarczą tych spółek a także zapewniło bardziej dynamiczny rozwój miast portowych i regionów. Wiodącą rolę w przedsięwzięciu powinny odgrywać: Związek Miast i Gmin Morskich, samorządy wojewódzkie miast portowych i prezydenci miast portowych.
chcemy dążyć do utworzenia od 1.07.2016 związku metropolitalnego w granicach samorządów zrzeszonych w stowarzyszeniu Obszar Metropolitalny Gdańsk-Gdynia-Sopot (rozporządzenie RM na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o związkach metropolitalnych). Wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia ustalającego granice poszczególnych obszarów metropolitalnych na potrzeby tworzenia związków metropolitalnych (na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy) oraz rozporządzenia, w którym zostanie określony tryb składania wniosku, o którym mowa w ust. 1, oraz zakres dokumentów, które należy dołączyć do wniosku (na podstawie art. 6 ust. 3 ustawy). Obszar Metropolitalny Gdańsk-Gdynia-Sopot charakteryzuje się silnymi powiązaniami funkcjonalnymi. Inicjatywy samorządów zrzeszonych w OMG-G-S obejmowały szereg inicjatyw w dziedzinach rynku pracy, promocji gospodarczej i turystycznej, edukacji, transportu, środowiska i kultury. Kierunek rozwoju dla OMG-G-S wyznaczają dokumenty strategiczne obejmujące wszystkich członków. Trwają prace nad Planem Zagospodarowania Przestrzennego OM, który obejmie obszar OMG-G-S. Integracja transportu publicznego jest kluczowa z punktu widzenia dynamicznego rozwoju OMG-G-S oraz jakości życia mieszkańców. Ustawa o związkach metropolitalnych z dnia 9 października 2015 r. przewiduje określenie w drodze rozporządzenia granic obszarów metropolitalnych, nie jest jednak znany termin przyjęcia rozporządzenia. W rozporządzeniu określającym granice związków metropolitalnych należy uwzględnić granice samorządów zrzeszonych w Stowarzyszeniu Obszar Metropolitalny Gdańsk-Gdynia-Sopot (jest to zasięg oddziaływania zgodny z delimitacją uwzględnioną w Planie Zagospodarowania Przestrzennego OM, stanowiącym część Planu Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Pomorskiego, który zostanie przyjęty w 2016 r.);
widzimy potrzebę rozbudowy sieci drogowej OM o Obwodnicę Metropolitalną i Trasę Kaszubską (w ciągu drogi S6), odcinek drogi S7 z Koszwał do Elbląga, Obwodnicę Północną Aglomeracji Trójmiejskiej (OPAT) wraz z połączeniem z portem w Gdyni, Drogę Zieloną wraz z tunelem pod Pachołkiem i Nową Kielnieńską oraz Trasę W-Z z Gdańska do Żukowa. Sieć drogowa w OM w zasadniczej części jest już ukształtowana, niemniej jednak dla sprawnego jej funkcjonowania i obsługi sieci osadniczej wymaga rozbudowy między innymi o ww. elementy. Znaczenie wdrożenia inwestycji mających na celu wyprowadzenie ruchu tranzytowego z obszarów centralnych miast, odciążenie istniejącej Obwodnicę Trójmiasta i usprawnienie podróży po Kaszubach podkreśla Strategia Transportu i Mobilności Obszaru Metropolitalnego Gdańsk-Gdynia-Sopot do roku 2030. Konieczność zmian w Strategicznym Programie budowy dróg dla Polski;
należy wprowadzić zmiany umożliwiające usamorządowienie PKP SKM w Trójmieście Sp. z o.o. – Ustawa z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” Dz.U.2014.1160 j.t. Nieodpłatne przekazanie samorządom udziałów posiadanych przez PKP S.A. w Spółce PKP SKM w Trójmieście sp. z o.o. Jednostką samorządową predystynowaną do przejęcia przedmiotowych udziałów miałby być w szczególności Samorząd Województwa Pomorskiego;
kontynuacja działań rządowych związanych z dofinansowaniem budowy mostu zwodzonego na Wyspę Sobieszewską w latach 2016–2018 oraz wsparcie kandydatury Polski/Gdańska jako organizatora Jamboree Skautowego w 2023 roku. Polska oraz Gdańsk ubiega się o organizację Światowego Jamboree Skautowego w 2023 r. na Wyspie Sobieszewskiej, największego edukacyjnego wydarzenia na świecie, w którym udział weźmie 40 tys. Skautów ze 160 krajów. Miasto Gdańsk podpisało ze Związkiem Harcerstwa Polskiego umowę ramową w związku z organizacją Jamboree. ZHP otrzymał poparcie rządu polskiego oraz Patronat Prezydenta Polski. W lutym 2015 r. ZHP zawarł umowę z Ministerstwem Edukacji Narodowej w sprawie realizacji zadania publicznego pod nazwą „Przygotowanie do Światowego Jamboree Skautowego w Polsce w 2023 r.” 17 października podpisano list intencyjny przez Prezydenta Miasta Gdańska Pawła Adamowicza, Marszałka Województwa Pomorskiego Mieczysława Struka i Wójta Gminy Pruszcz Gdański Magdalenę Kołodziejczak w sprawie współpracy przy projekcie pozyskiwania środków i budowy mostu zwodzonego w Sobieszewie.
31 sierpnia w Gdańsku Minister Spraw Zagranicznych podpisał z Naczelnik ZHP list intencyjny ws. promocji kandydatury ZHP i Gdańska do organizacji Światowego Jamboree Skautowego w Polsce.
Poparcie dla tej znaczącej inicjatywy edukacyjnej o wymiarze globalnym wpisuje się w priorytet Ministerstwa Spraw Zagranicznych w dziedzinie dyplomacji publicznej. Uchwała Rady Ministrów w sprawie organizacji XXV Światowego Jamboree Skautowego w Polsce w 2023 r.;
w związku z planowaną w Gdańsku budową Narodowego Centrum Sportów Motorowych i Rekreacji niezbędna jest zmiana norm dotyczących pomiarów hałasu – obecnie obowiązujące przepisy hałas podczas wydarzeń sportowych odbywający się na takich obiektach traktują tak samo jak hałas przemysłowy np. w fabryce prowadzącej działalność 24 godz/d. zmiany w przepisach wykonawczych do ustawy Prawo ochrony środowiska;
jednym z najważniejszych priorytetów jest ewentualny problem związany z utratą dochodów Miasta z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyby kwota wolna od podatku wzrosła do 8.000 zł.
Na podstawie łącznej ilości podatników w Polsce i Gdańsku (informacja z roku 2014 o dochodach budżetu państwa z tytułu PIT), wyliczony został udział Gdańska w dochodach z podatku PIT i wyniósł 1,76%.
Zakładając, że zwiększenie kwoty wolnej od podatku do poziomu 8.000 zł spowoduje, że każdy podatnik zapłaci mniejszy podatek o 883,98 zł oraz na podstawie danych, o których mowa powyżej, wyliczona została kwota zmniejszenia podatku w PIT dla całego kraju. Następnie, kwota ubytku w skali kraju została przemnożona przez wskaźnik 1,76% dla Gdańska. W ten sposób uzyskano kwotę ubytku w PIT dla Gdańska. Z uwagi na to, iż zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego procentowy udział gminy i powiatu w PIT wynosi 47,92%, tylko ta część ubytku stanowi uszczerbek dla budżetu Gdańska.
Zastosowanie powyższej metodologii wskazało na ubytek w dochodach z PIT dla Gdańska w wysokości 127.102.704 zł w 2014 r., co przy wykonaniu dochodów z PIT na poziomie 599.010.459 zł stanowi 21,22%.

Gdańsk kolejny raz stoi przed wielką szansą pozyskania dużych środków finansowych z Unii Europejskiej. Korzystając z naszego doświadczenia, oraz wsłuchując się w głosy mieszkańców przygotowaliśmy listę ponad 80 projektów, których realizacja najprawdopodobniej będzie możliwa. Chcąc skonsultować nasze pomysły z reprezentatywną jakościowo i ilościowo grupą mieszkańców przygotowaliśmy serie spotkań w trakcie, których do poszczególnych grup aktywnych obywateli kierowaliśmy nasze propozycje i słuchaliśmy komentarzy dotyczących ich priorytetów. Jednocześnie w internecie umieściliśmy ankietę, w której wzięło udział ponad 6 tysięcy osób.

Konsultacje inwestycje 2020 odbyły się w następujących terminach: